Je hebt een ernstig gehandicapt kind en verzorging thuis is niet langer mogelijk.
Maar als je kind verhuist naar een zorginstelling dan moeten ook alle hulpmiddelen die thuis staan, ingeleverd worden.
Een weekendje thuis logeren lijkt dan onmogelijk geworden.
“Onze zoon van 9 jaar is ernstig meervoudig beperkt en kan door verdrietige omstandigheden niet meer thuis wonen.
Op korte termijn gaat hij naar een zorginstelling, waar hij zal gaan wonen.
Als ouders willen wij hem graag een paar dagen per week thuis kunnen verzorgen.
Hiervoor hebben wij bijvoorbeeld zijn speciale hoog-laagbed en tillift nodig”, zegt een moeder die liever anoniem wil blijven.
“Maar volgens de zorgverzekeraar en de Wmo hebben wij geen recht meer op hulpmiddelen thuis.
Zonder deze spullen is het vrijwel onmogelijk om hem te verzorgen.
Het is, boven op ons grote verdriet, ontzettend pijnlijk dat onze zoon door deze regelgeving niet meer veilig thuis zou kunnen komen.
Dat we in deze situatie de strijd moeten aangaan over noodzakelijke hulpmiddelen, is onvoorstelbaar.”
Hoe werkt het?
De hulpmiddelen die thuis worden gebruikt zijn van de gemeente (Wmo), van de zorgverzekeraar of van de leverancier.
Als je kind verhuist naar een instelling wordt die ook inwoner van een andere gemeente.
De gemeente en zorgverzekeraar zijn dan niet langer verantwoordelijk voor de hulpmiddelen die thuis staan want je bent tenslotte verhuisd.
De instelling schaft nieuwe hulpmiddelen aan, zodat het kind in het nieuwe huis goed kan functioneren.
De hulpmiddelen worden betaald vanuit het budget van de zorgorganisatie.
Maar ouders willen in de weekenden hun kind natuurlijk graag blijven zien.
Waarom is dat niet geregeld?
Deeltijdverblijf.
Voor cliënten die een combinatie maken van zowel thuis als in een instelling wonen is het financieel geregeld. Link: Dit heet deeltijdverblijf.
Het zorgkantoor betaalt dan de kosten van verblijf via zorg in natura, dat wordt dan vanuit het budget van de zorgorganisatie waar het kind verblijft, bekostigd.
Wie de hulpmiddelen vervolgens vergoedt, wordt per situatie bekeken en opgelost.
Link: Als je volledig in een instelling gaat wonen dan is deze ook volledig verantwoordelijk voor de zorg en dus ook voor de hulpmiddelen.
Je woont dan officieel zeven dagen per week in de instelling. Maar wat als je dan in de weekenden toch naar huis wil?
Medipoint: formeel geen bekostiging.
Link: René Martens directeur van leverancier Medipoint: “Om weekendverlof mogelijk te maken, zijn er mogelijk hulpmiddelen in de thuissituatie nodig.
Formeel is hier geen bekostiging vanuit de gemeenten of zorgverzekeraars voor geregeld.
Medipoint denkt per klant graag mee over de best mogelijke oplossing voor de aanschaf van (gebruikte) hulpmiddelen, of de reeds in gebruik zijnde hulpmiddelen laten overnemen.”
Lisa Westerveld: geen geitenpaadjes.
Tweede Kamerlid voor GroenLinks Lisa Westerveld zegt dat het gênant is dat de hulpmiddelen binnen een paar dagen opgehaald worden.
“Als iemand naar huis komt, al is het een keer in de zoveel tijd, dan moet alles aanwezig zijn om zo zorgeloos mogelijk thuis te verblijven.
We moeten niet vervallen in geitenpaadjes en coulanceregelingen.
Iedereen moet laagdrempelig de zorg krijgen die nodig is.”
Er moet één loket komen, zegt Westerveld.
”Mensen die zorg nodig hebben en hulpmiddelen moeten op één plek terechtkunnen.
Achter de schermen moet dan uitgezocht worden wie waar verantwoordelijk voor is, maar dat mag niet bij de cliënt liggen.
” Ze gaat het kabinet vragen om dit wettelijk te regelen, zodat duidelijk is wie voor wat verantwoordelijk is.
Kamervragen na Kassa-uitzending.
Westerveld heeft naar aanleiding van de uitzending van Kassa over cascoverzekeringen bij rolstoelen, Kamervragen gesteld.
Staatssecretaris van VWS Maarten van Ooijen zegt in de beantwoording dat ze actief aan de slag gaan met het verbeteren van de hulpmiddelenzorg.
In het najaar wordt er opnieuw naar het hulpmiddelenconvenant gekeken.
Maar daar laat ze het niet bij zitten: ”Bij het commissiedebat op 21 april gaan we het ministerie verzoeken om dit aan te passen in wet- en regelgeving, want het is schandalig dat deze last bij de mensen zelf ligt.”
Bron: VARA/KASA