Directeur van Ieder(in), Illya Soffer, sprak tijdens het jaarcongres van de Raad voor de Volksgezondheid en Samenleving (RVS) over de toegang tot zorg:
“Hoe mooi zou het zijn wanneer mensen met een beperking bij de toegangspoort tot zorg en samenleving niet voor de zoveelste keer op dichte deuren stuiten, maar kunnen rekenen op een warm welkom en een breed onthaal!”

haar volledige speech.

“Breed onthaal”
Zo’n 1,5 miljoen mensen met een verstandelijke, lichamelijke, psychische of zintuigelijke beperking, zijn sinds 2015 voor hun zorg aangewezen opgemeenten en zorgverzekeraars.
Dat pakt voor een deel van hen slecht uit.
Voor ongeveer eenderde van de zorgvragers blijkt dat het aanbod aan zorg en ondersteuning in het sociaal domein, nog steeds niet goed past.

Extra pijnlijk is het dat door het uitblijven van passende zorg, de zorgzwaarte toeneemt, zorgkosten stijgen en participatie afneemt.
Sinds 2015 is in onze achterban het aantal crisis-plaatsingen, dak- en thuislozen, personen met verward gedrag, thuiszitters, zorgmijders, vrijstellingen uit onderwijs en overbelaste mantelzorgers, sterk toegenomen.
Gebrek aan herkenning van de ernst van de beperking en structurele overvraging van mensen met een beperking en hun naasten, blijkt de belangrijkste voorspeller van crisis.
Welke geëscaleerde casus je ook uitpluist; doorgaans is de zorgvraag al gestruikeld voor de poort, bij het allereerste contact…

Een citaat uit een melding:
“Het gesprek met het wijkteam, over de voortzetting van zorg voor onze 19 jarige zoon, leek wel een rechtszitting.
Continu moest hij bewijzen dat hij een handicap heeft en uitleggen wat hij allemaal niet kan.
Het advies van de orthopedagoog om de zorg stabiel te houden werd gewoon hardop in twijfel getrokken.
Mijn zoon is nog steeds doodziek van dat gesprek.
Alles wat we zorgvuldig aan vertrouwen hadden opgebouwd, is in dat gesprek om zeep geholpen…”

De hoop van mensen met een beperking op een duurzame toegang tot zorg en samenleving, wordt maar al te vaak gesmoord in de dominante wmo-ideologie van lichte interventies, kortlopende beschikkingen, en het eindeloos oprekken van eigen kracht.

Laten we hier alsjeblieft mee ophouden. Want straks gebeuren er ongelukken.
Door mensen met een beperking passende zorg te onthouden, ontneem je hun kans op volwaardige deelname aan de samenleving. En dat is duur, dom en onverteerbaar.

Misschien kunnen we iets leren van onze zuiderburen.
In Vlaanderen heet de integrale toegang tot gehandicaptenzorg: “het breed onthaal”.
Hoe treffend. 
Want hoe mooi zou het zijn wanneer mensen met een beperking bij de toegangspoort tot zorg en samenleving niet voor de zoveelste keer op dichte deuren stuiten… maar kunnen rekenen op een warm welkom en een breed onthaal!

Bron: Ieder(in)